کارل گوستاو یونگ در تابستان ۱۹۲۰ به انگلیس دعوت شد. میزبان و همکارش، که یونگ با نام آقای «آقای ایکس» به او اشاره می‌کند، آخرین کلبهٔ روستایی را که همچنان برای تعطیلات تابستان خالی بوده، به قیمت ارزانی رزرو می‌کند. این کلبهٔ جذاب در باکینگهامشر قرار داشت و آن‌ها قصد داشتند تعطیلات آخر هفته‌شان را در آن سپری کنند. یونگ اتاق طبقهٔ اول را انتخاب کرد. او در نخستین شب از اولین آخرهفته ای که آن جا بودند، بسیار خسته بود و خیلی زود خوابید.

اما از شب دوم به بعد، یونگ اصلاً نتوانست خوب بخوابد. هوا گرفته بود و بوی عجیبی در اتاق وجود داشت – ولی نمی‌توانست بفهمد بوی چه چیزی است، از کجا می‌آید یا او را به یاد چه می‌اندازد. او فقط می‌دانست این بو حالتی طبیعی ندارد. یونگ با پنجره‌های باز به تخت رفت ولی بو همچنان در اتاق باقی ماند – علیرغم هوای تازه که با «باد شب، آرام وارد اتاق می‌شد و آن را با عطر تابستان پر می‌کرد». این موضوع در طول اقامتش، به او اجازه نداد که استراحت شبانهٔ خوبی داشته باشد. آقای ایکس پیشنهاد کرد تا قبل از به تخت رفتن، کمی نوشیدنی بخورد – که تأثیر آرامش بخشی داشت ولی فقط به صورت موقت. یونگ که بیدار دراز کشیده بود، سعی می‌کرد بفهمد بو او را یاد چه می‌اندازد. در نهایت، تصویر زن پیری مبتلا به سرطان به ذهنش رسید که در بیمارستان، او را درمان کرده بود. بو او را یاد اتاق زن می‌انداخت.
در طول آخرهفته های بعدی، اتفاقات عجیب‌تری رخ داد: صدای چکهٔ آب می‌آمد ولی آبی در کار نبود؛ «چیزی به دیوارها کشیده می‌شد، مبلمان در جاهای مختلفی صدا می‌دادند، در گوشه‌ها صدای خش خش به گوش می‌رسید. پریشانی عجیبی در فضا بود». یونگ متوجه شد که خدمتکاران هیچ وقت بعد از غروب خورشید در خانه نمی‌مانند. وقتی از آن‌ها پرسید که آیا خانه مشکلی دارد آن‌ها به او گفتند که این خانه روح زده است و تقریباً همه این را می‌دانند. یونگ به یاد می‌آورد که هفتهٔ پنجم «غیر قابل تحمل» بود: شب مهتابی زیبا و آرامی بود؛ در اتاق صدای خش خش، غژ غژ و کوبیدن در می‌آمد؛ از بیرون، قطراتی روی دیوارها می‌باریدند. حس کردم چیزی نزدیکم است و چشمانم را باز کردم. آن جا کنارم روی بالشت، سر پیرزنی را دیدم که چشم راستش کاملاً باز بود و به من خیره شده بود. نیمهٔ چپی صورت از زیر چشم محو بود. دیدن این منظره آنقدر ناگهانی و غیرمنتظره بود که با یک حرکت از تخت بیرون پریدم، شمع را روشن کردم و بقیهٔ شب را روی صندلی راحتی گذراندم. روز بعد به اتاق مجاور رفتم، جایی که در آن به خوبی خوابیدم و این آخرهفته یا آخرهفته های بعدی دیگر اذیت نشدم.

این داستان در سال ۱۹۵۰ در کتابی دربارهٔ روح زدگی نوشتهٔ فَنی موزِر چاپ شد که یونگ مقدمه‌ای برای آن نوشت. این اثر نیز با تلاش یونگ برای توضیح دادن این اتفاق از منظر روان شناسی تمام می‌شود. در حالی که او نمی‌تواند توضیحی برای صدای چکهٔ آب پیدا کند، تمایل دارد بگوید بقیهٔ صداها حاصل درک علمی او نبوده‌اند بلکه توسط وضعیت خواب آلودش به طرز اغراق آمیزی بلند به نظر رسیده‌اند. او همچنین دیدن پیرزن در تختش را «وهمی که احتمالاً بازسازی خاطرهٔ پیرزنِ مبتلا به سرطان بوده» توصیف می‌کند. یونگ در پرداخت خود به توهمِ حس کردنِ بو، عملکرد شناختی مهم دیگری را عامل این اتفاق می‌داند که در انسان و حیوانات مشترک است: حالا که به توهم بو می‌رسم، این حس را داشتم که حضور من در اتاق، چیزی را فعال کرده که به دیوارها مربوط است. در زبان مردم عامه، درک به بینی مربوط می‌شود، مثل این جمله: «بوی اتفاقی به مشام می‌رسید». اگر عضو بویایی در انسان تا این اندازه عقب مانده نبود و به اندازهٔ عضو بویایی سگ توسعه پیدا کرده بود، بدون شک می‌توانستم بفهمم چه کسی در این اتاق زندگی کرده است. طبیبان اولیه نه تنها می‌توانستند بوی یک دزد را تشخیص دهند بلکه می‌توانستند ارواح و اشباح را هم «استشمام کنند».

یونگ در ماجرای فوق و موارد مشابهی که برای او رخ داده، در صدد است تا اثبات نماید آنچه تحت عنوان اشباح و روح و جن و … مطرح می‌شود و افراد زیادی روزانه این‌گونه تجربه‌ها را دارند، حاصل توهم‌های صوتی و دیداری است و خالق ذهن خود فرد هستند. شکی نیست که در بسیاری از موارد واقعا هم این‌گونه است، اما به طور مطلق نمی‌توان همه رویدادهای ماورای طبیعی را انکار نموده و آن‌ها را وهم تلقی نمود.